نه راهبردها تسلط یوسف تیموری رادش

نه راهبردها تسلط یوسف تیموری رادش

Blog Article

به سبب همین موقعیت هم هست که ساختار زبانی غزلهای او مشابهتهایی با ساختار زبانی قرآن پیدا جوکر یوسف تیموری و یوسف صیادی منبع میکند. ایل ملکشاهی یکی از اتحادیههای ایلی یا بزرگایل، از اتحاد چند ایل و طایفه بزرگ تشکیل میشد که از لحاظ گستردگی همانند یک دولت کوچک در ایران و عراق و ترکیه و سوریه عمل میکرد و مانند بسیاری از اتحادیههای ایلی متأخر مخلوطی از قبیلههایی با ریشههای قومی گوناگون اکثریت کرد و اقلیت لر، لک و عرب است. و یکی از ایلات کرد شیعه مذهب است. توصیف وی از زبان محمد گلندام نیز به القابی مانند «مفخر العلماء، استاد نحاریر الادباء» و نیز برخی اصطلاحات و تعابیر در اشعار حافظ نشاندهندهٔ تسلط وی بر قرآن، تفسیر، فنون ادبی و نحو عربی، آشنایی با علوم حکمی و موسیقی و شناخت دستگاهها و پردههای موسیقی است. مولوی همچنان که شعر تعلیمی عرفانی را با مثنوی معنوی به کمال رساند، غزل عرفانی را نیز به چنان حدی از کمال ارتقا داد که غزلهای عرفانی سعدی، اگرچه در غزل عاشقانه، استاد بیبدیل ادب فارسی است و غزلهای شورانگیز عراقی، در جنب آن، چندان درخششی ندارند.

​This content h​as be en done with t​he help ​of GSA Con te᠎nt Generator  DE MO .

مولوی بارها در این شعرها خود را مستقیم و غیرمستقیم «خاموش گویا» یا «گویای خاموش» میخواند که بیان این معناست که او به ظاهر گویاست، ولی در حقیقت خاموش است و گویندة شعر دیگری است. شاهملک پس از تحمل این شکست از سلجوقیان، از طریق بیابان به دهستان و سپس از آنجا، به طبس رفت و از راه نواحی کرمان و تیز - که در جنوب سیستان واقع است - وارد مکران شد؛ اما از جانب ارتاش، برادر ابراهیم ینال، مورد حملهٔ ناگهانی قرار گرفت و در بند او گرفتار، و به نزد داوود ارسال شد. طلحه در ایام امارت خود بر خراسان در صدد جلوگیری از حملات خوارج و همچنین دفع آنان در سیستان بود و سعی داشت تا از این طریق از هجوم و تاخت و تاز آنان در خراسان، جلوگیری به عمل آورد. اسلام الغربی العباسی انسابشناس مصری نسب امیران ملکشاهی را به خلفای عباسی نوادگان عباس بن عبدالمطلب عموی محمد پیامبر اسلام که از بنی هاشم بودند میرساند و جد آنها را سلطان حسین بن سلطان حسن (حاکم عمادیه) بن امیر سیف الدین بن امیر محمد بن ملک بهاءالدین (مؤسس امارت بهدینان عباسی) بن ملک خلیل (جد امرای عمادیه) بن ملک عزّالدین بن امیر محمّد ابی نصر بن امیر مبارک بن خلیفه مستعصم آخرین خلیفه از خلفای عباسی ذکر میکند.

شرف خان بدلیسی مؤلف شرفنامه (تاریخ مفصل کردستان) در سال ۱۰۰۵ هجری قمری در رابطه با امرای چمشگزک ملکشاهی (ملکشاهی چمزی) چنین مینویسد: نسب امیران چمشگزک ملکشاهی بنا به قول خودشان به ملکیش، از اولاد خلفای عباسی نوادگان عباس بن عبدالمطلب عموی محمد پیامبر اسلام که از بنی هاشم بودند و به روایتی دیگر به امیر ملکشاه بن ملک محمد بن سلطان ملکشاه سلجوقی یا امیر سلیق بن علی قاسم از شاهان سلجوقی و از نوادگان سلطان ملکشاه سلجوقی میرسد. نجم سلمان مهدی الفیلی و هاشم طباطبایی نسب امیران ملکشاهی را که از طوایف گرزدین وند هستند از نژاد ایلامیان کهن میدانند. علیرضا اسدی دربارهٔ خاستگاه ایل ملکشاهی چمزی چنین مینویسد: طوایف گرزدین وند ایل ملکشاهی چمزی، بخش مهمی از ایل بزرگ ملکشاهی میباشند که از تبار کردهای کرمانج از اقوام ماد محسوب میشوند. ایل چمشگزک بنا به سیاستهای شاهان صفوی در دستههای چهل هزار نفری به نقاط مرزی ایران کوچانده شدند، تا از تاخت و تاز ترکمنها و ازبکها در شمال شرقی و عثمانیها در غرب جلوگیری کنند. اردبیل بهعنوان مرکز حفظ و نگهداری مرز ایران و اهمیت سیاسی و نظامی آن در زمان سلطنت هخامنشیان، در اطراف رود بادی مریز که رود کورای امروز در قفقاز است قلمداد میشد.

یوسف تیموری با زنش

این حال سبب میشود که آن «من»، که در غزلهای مولوی بهظاهر شعر میگوید، «منِ» تجربی مولوی نباشد و در نتیجه در حق خود سخنانی ادا کند، که حتی در قیاس با غزلهای عارفانه خلاف عادت باشد و خواننده را مدام با شگفتی و حیرتی مواجه کند که در نتیجة عدم تشخیص هویت «من» گویندة شعر حاصل میشود. گرایش سعدی به عرفان که بخشی از غزلهای او را در کنار غزلهای عاشقانهاش رنگی از عرفان معتدل و مبتنی بر شریعت و زهد بخشیدهاست، راه را برای حافظ شیرازی در قرن هشتمق هموار کرد، تا بتواند از تلفیق غزل عاشقانه و غزل عارفانه، که اولی به همت سعدی و دومی با مولوی در قرن هفتمق به کمال رسیده بود، راه سومی در غزل فارسی پدیدآورد که به مدد استعداد و نبوغ خارقالعادهاش با خود وی به کمال رسید، تا آنجا که از شاعران بسیاری که راه او را ادامه دادند، هیچیک نتوانستند در عمق معنی و ظرافت و زیبایی صورت، به کمالی که او بدان دست یافته بود نزدیک شوند.